2002-2003

Rzeźby powstałe w tym okresie są efektem moich poszukiwań syntezy i równowagi pomiędzy różnymi aspektami doświadczeń na polu rzeźby. Ich forma jest próbą współczesnej wypowiedzi przy jednoczesnym zachowaniu jak najbardziej pierwotnego doświadczenia, kształtującego przez stulecia charakter pojęcia rzeźba. 

Cicha pozycja  drewno, wys. 27 cm, 2002

Na ostateczny kształt tej pracy składa się szereg formalnych założeń.

Punktem wyjścia jest ciało. Kształt poszczególnych form wynika z funkcji jaką spełniają one w całym układzie oraz z fizycznych sił jakie działają na ciało, kształtując jego poszczególne elementy.

Praca ta choć inspirowana jest rzeczywistym układem ciała (bioder i nogi) i wykorzystuje logikę jego budowy oraz ruchu, jest strukturą abstrakcyjną.

Rzeźba sprawia wrażenie cielesności, przy uniknięciu realistycznego kopiowania natury i porusza się raczej w sferze skojarzeń (nawet poprzez dobranie koloru i struktury kawałków drewna – tu drzewo modrzewiowe).

Połączenie dwóch trudnych do jednoczesnego ukazania wartości: wewnętrznej logistyki konstrukcji i zewnętrznego wyrazu ciała. Stąd pojawiają się formy płynnie ze sobą połączone z miękkimi linearnymi przebiegami, skonfrontowane z ostro, geometrycznie opracowanymi formami, reprezentującymi twardsze, wewnętrzne struktury.

Całość jest szeregiem pojedynczych, mocno skontrastowanych form, połączonych w płynną całość. To ujednolicenie odbywa się nie poprzez znaczenie, temat, czy tytuł a poprzez formalne dopasowanie ze sobą części na poziomie nawet najmniejszych połączeń i punktów styku. Tak zakładając są tu opracowane nawet niewidoczne a odczuwalne płaszczyzny i elementy.

Rzeźba tworzy faktyczną strukturę a nie jest jedynie jej powierzchownym opisem.

Kształtowanie się formy odbywa się zarówno na drodze odejmowania jak i dodawania materiału (konstruowanie) oraz wykorzystaniu naturalnego modelunku i nieregularności drewna dla podkreślenia wewnętrznej dynamiki i plastyczności elementów.

Sposób pracy z materiałem i ostateczny kształt wynika z dialogu pomiędzy ideą (ciało, analiza działania sił w ciele) a możliwościami jakie posiada materiał.

Ważne jest tu zrozumienie dla charakteru materiału i wykorzystanie jego cech. Jeżeli dialog ten jest udany, rzeźba ta powinna stracić swój charakter czy nawet sens przy próbie dokładnego powtórzenia w innym materiale. 

J.J., opis pochodzi z 2003 roku.