2002-2003

Rzeźby powstałe w tym okresie są efektem moich poszukiwań syntezy i równowagi pomiędzy różnymi aspektami doświadczeń na polu rzeźby. Ich forma jest próbą współczesnej wypowiedzi przy jednoczesnym zachowaniu jak najbardziej pierwotnego doświadczenia, kształtującego przez stulecia charakter pojęcia rzeźba. Charakter i granicę po przekroczeniu której pojęcie to zatraca swój sens i swoją wartość.

Cicha pozycja  drewno, wys. 27 cm, 2002

Na ostateczny kształt tej pracy składa się szereg formalnych założeń.

Punktem wyjścia jest ciało. Kształt poszczególnych form wynika z funkcji jaką spełniają one w całym układzie oraz z fizycznych sił jakie działają na ciało, kształtując jego poszczególne elementy.

Praca ta choć inspirowana jest rzeczywistym układem ciała (bioder i nogi) i wykorzystuje logikę jego budowy oraz ruchu, jest strukturą abstrakcyjną.

Rzeźba sprawia wrażenie cielesności, przy uniknięciu realistycznego kopiowania natury i porusza się raczej w sferze skojarzeń (nawet poprzez dobranie koloru i struktury kawałków drewna – tu drzewo modrzewiowe).

Połączenie dwóch trudnych do jednoczesnego ukazania wartości: wewnętrznej logistyki konstrukcji i zewnętrznego wyrazu ciała. Stąd pojawiają się formy płynnie ze sobą połączone z miękkimi linearnymi przebiegami, skonfrontowane z ostro, geometrycznie opracowanymi formami, reprezentującymi twardsze, wewnętrzne struktury.

Całość jest szeregiem pojedynczych, mocno skontrastowanych form, połączonych w płynną całość. To ujednolicenie odbywa się nie poprzez znaczenie, temat, czy tytuł a poprzez formalne dopasowanie ze sobą części na poziomie nawet najmniejszych połączeń i punktów styku. Tak zakładając są tu opracowane nawet niewidoczne a odczuwalne płaszczyzny i elementy.

Rzeźba tworzy faktyczną strukturę a nie jest jedynie jej powierzchownym opisem.

Kształtowanie się formy odbywa się zarówno na drodze odejmowania jak i dodawania materiału (konstruowanie) oraz wykorzystaniu naturalnego modelunku i nieregularności drewna dla podkreślenia wewnętrznej dynamiki i plastyczności elementów.

Sposób pracy z materiałem i ostateczny kształt wynika z dialogu pomiędzy ideą (ciało, analiza działania sił w ciele) a możliwościami jakie posiada materiał.

Ważne jest tu zrozumienie dla charakteru materiału i wykorzystanie jego cech. Jeżeli dialog ten jest udany, rzeźba ta powinna stracić swój charakter czy nawet sens przy próbie dokładnego powtórzenia w innym materiale. 

J.J., opis pochodzi z 2003 roku.